Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny, popularnie zwane SERCANKAMI, zostało założone 8 grudnia 1885 r. przez bł. O. Honorata Koźmińskiego i Matkę Paulę Malecką.
Jest to Zgromadzenie bezhabitowe.
Dlaczego?
Założenie Zgromadzenia i jego rozwój przypada na okres zaborów Polski. Sytuacja Kościoła była wówczas złożona i trudna: rząd carski dokonał na ziemiach polskich prawie całkowitej likwidacji klasztorów, zamknął wszystkie nowicjaty i zakazał przyjmowania nowych kandydatów. Bł. Honorat miał głębokie przekonanie, że życie zakonne jest dziełem Boga, a więc nie może być zniszczone, lecz powinno zmienić formę. Natchniony szczególną łaską Bożą odkrył w Ewangelii świętej model ukrytego życia zakonnego.
Paula Malecka (1852-1927)
Pochodziła z wielodzietnej rodziny o korzeniach szlacheckich, która zapewniła jej dobre wykształcenie i przygotowanie do życia. Znała j. francuski, interesowała się muzyką. Udzielała nawet innym lekcji z tych przedmiotów. Jednak to wszystko nie wypełniło największego pragnienia jej serca-oddania swego życia Jezusowi. Rozkochana w Bogu postanowiła poświęcić swoje serce i ręce dla Jego chwały. Rozpoczęła życie zakonne w ukryciu nawet przed najbliższymi. Po 2 latach powiedziała rodzicom o tym, że chce opuścić dom i pójść do zakonu. Wtedy spotkała się ze stanowczym sprzeciwem ojca i zatrzymaniem przez niego posagu. Paulina wytrwała w swojej decyzji. Zrezygnowała z tytułów, majątków, bogactwa po to, aby całym bogactwem jej serca był Bóg.
Podjęła życie w ubóstwie zajmując się powierzonymi jej przez o. Honorata nauczycielkami, z których powstało zgromadzenie Sercanek. Wszystkie swoje siły oddała pracy dla ubogich dzieci i młodzieży, dla sierot, które potrzebowały domu. Walczyła o polskość w podopiecznych przez organizowanie tajnego nauczania j. polskiego, historii Polski, innych przedmiotów, ucząc katechizmu, przygotowując do sakramentów.
Honorat Koźmiński (1829-1916)
Wacław Koźmiński pochodził rodziny głęboko religijnej, w której były pielęgnowane tradycje patriotyczne. Jednak jako młody chłopak po przeprowadzce i zmianie środowiska oraz śmierci ojca przeżył kryzys wiary, który przejawiał się buntem przeciwko Bogu. Wacław zaczął na różny sposób walczyć z Bogiem. Nazywał siebie nawet ateistą. Pan jednak poradził sobie z nim poprzez różne sytuacje, które miały miejsce w jego życiu. Pomyłka i oskarżenia o spisek przeciwko Rosji sprawiły, że Wacław znalazł się w więzieniu. Jednak właśnie tam Pan dotknął jego serca, tak iż mocno doświadczył Bożej miłości i obecności. Do nawrócenia Wacława przyczyniła się jego matka, która uprosiła łaskę przemiany dla syna za wstawiennictwem Maryi. Wacław po opuszczeniu więzienia odbył spowiedź z całego życia i dokonał decyzji o zmianie. Z czasem odkrył w sobie powołanie i wstąpił do zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Przyjął imię Honorat.
Stał się gorliwym zakonnikiem, spowiednikiem i kierownikiem duchowym wielu dusz ludzkich. Jako wielki patriota i gorliwy zakonnik z bólem serca obserwował sytuację narodu i Kościoła. Podczas medytacji nad Słowem Bożym otrzymał światło jak odrodzić życie zakonne w Królestwie Polskim. Nieustannie rozważając ukryte życie Jezusa, Jego Matki i świętego Józefa niestrudzenie pracował nad organizowaniem ukrytych przed światem wspólnot zakonnych, z których każda otrzymała inny zakres działalności. W ten sposób założył 26 Zgromadzeń, z czego do dziś istnieje 15. Siostry i bracia byli posłani do różnych środowisk, aby poprzez przykład chrześcijańskiego życia świadczyć o Miłości Bożej i dbać o rozwój moralny każdego Polaka. Honorat jest dowodem na to jak Pan przemienia serca i nie stawia granic łasce. Każdemu daje szansę. Z ateisty przemienia w człowieka błogosławionego.
Bł. O. Honorat nie tylko wtedy, kiedy żył pomagał rozpoznawać młodym ich drogę powołania. Również teraz jako patron zawierzenia i wytrwania przez swoje wstawiennictwo u Boga wyprasza wielu osobom łaskę rozpoznania swojej drogi życiowej.